Kilometervreter, trends en amish

12 december laat in de avond aangekomen in El Chalten. Ik verblijf in Rancho Grande Hostel, nou Grande is het inderdaad, wat een bedrijf zeg. De eerste nacht slaap ik in een bijgebouw, mooi genaamd ensuite (heb ik toch een andere voorstelling bij) op een 6 persoonskamer met 4 kerels (kan slechter natuurlijk). Het is een hele toer om in het bovenste deel van het stapelbed te komen zonder trapje maar uiteindelijk lukt het me zonder te pletter te vallen. Leuk als je `s-nachts eruit moet om te plassen :)

El Chalten is een dorpje wat volledig van de buitenwereld lijkt afgesloten, op de weg hierheen kom je dan ook geen hond tegen. In dit dorpje wil je ook alleen maar verblijven omdat je vanuit hier hele mooie wandelingen kan maken in het Fitz Roy gebergte want verder is hier niets en dan ook helemaal niets te beleven. Eigenlijk wil je hier nog niet dood gevonden worden, zo saai is het verder.

13 december, maar niet zeuren ik ben gekomen om te wandelen en doe dat dan ook. Tijdens de wandeling kan ik mooi bedenken wat ik nu eigenlijk verder wil hier want de busverbinding die ik van hieruit kan hebben naar Bariloche vertrekt alleen op onevendagen dus dat betekent de 15e weg en hier een dag minder blijven of de 17e weg en hier nog een dag extra blijven en niet te weten wat te doen behalve wandelen. Maar laat ik eerst maar eens beginnen met wandelen. Omdat de wandeling naar de Torres Del Paine nog een beetje in de knieën ziet (last van patellepees) besluit ik het de eerste dag rustig aan te doen. Er zijn hier twee waanzinnig mooie wandelingen te maken nl. naar Laguno de los Tres (zwaar) en naar Laguno de Torres (licht). Ik dus voor de laatste, een lichte stijging van 300 meter over een wandelafstand van 8,5 km enkele reis. Er staat ongeveer 3 uur voor en dat komt aardig uit. Het is een wonderschoon gebied door bos en over kale vlaktes. Je komt uiteindelijk uit bij een gletsjer en een bergmeer. Hier eet ik mijn lunch op en geniet van het uitzicht, de wind is wel fris dus maar goed dat ik een jas bij me heb en rits mijn pijpen weer aan mijn broek. Verder is het vandaag een mooie dag met veel zon. Waar je wel gek van wordt zijn de vliegen die continue om je kop heen vliegen. Nu vind ik dat vliegen geen probleem maar dat irritante gezoem die ze erbij maken. Je ziet dan ook alleen maar mensen lopen die driftige hand- en armbewegingen lopen te maken, het lijkt wel een gymnastiekvereniging. Terug in de hostel is het lekker het stof en het zweet van mijn lijf douchen, biertje en eten. Vandaag het ik voor de komende twee nachten een andere kamer gekregen en lig nu in het hoofdgebouw op een 4 persoonskamer met 2 Amerikaanse meiden en een oude Franzoos.

Waarom lig ik niet lekker op een 1 persoonskamer zul je je afvragen, dit is puur uit kostenoverweging. Want als ik dat doe ben ik heel snel door mijn budget heen. En met meerdere op een kamer heb je ook aanspraak.

14 december, vandaag staat de zware wandeling op het programma naar Laguno de Los Tres. 12,5 km enkele reis met de eerste km een stijging van 300 meter en de laaste km een stijging van 400 meter, een echte kuitenbijter dus. Gestaag begin ik aan mijn klim door wederom een prachtig gebied. Het is hier eenvoudig wandelen, er is maar een pad die je kunt volgen en wanneer er zijpaden zijn dan zijn die geblokkeerd dmv boomstronken en/of takken. Je kunt eigenlijk niet verdwalen en je bent ook niet de enige die loopt dus je komt voldoende mensen tegen onderweg. Na 3,5 uur ben ik aan de top. Enigzins kapot want die laatste km is echt heel zwaar, dit gaat stijl omhoog over rotspartijen en los grind. Maar uitzicht is er niet minder om, wederom is het genieten. Het weer is vandaag zoniet nog mooier dan dat van gisteren. De lucht is volledig onbewolkt en de zon straalt er lustig op los. Zelfs ik ga met factor 30 op de bergen in anders hangen de vellen er over een paar dagen bij. Ook vandaag is de gymnastiekvereniging weer actief ivm de vliegen, en die krengen blijken nog te bijten ook. Heb er een paar lelijke bulten aan over gehouden. Na 1,5 op de top te hebben gezeten en in het zonnetje te hebben gelegen vang ik de tocht naar beneden aan. Ook geen eenvoudige klus kan ik je vertellen want het is stijl en met die losse brokstukken en grind roetjs je alle kanten op. Af en toe lijkt het wel schaatsen op een berg. Maar na 8,5 uur ben ik weer veilig in het dorp en volgt de beloning, douche en bier.

Tijdens zo`n wandeling en verblijf in de hostels heb je alle tijd om nu iedereen eens uitgebreid te bekijken. Hier zie je toch dat er de nodige trends zijn. De meiden lopen het liefst in strakke hardloop tights, strakke shirts en modieuze gympen, het liefst geen bergschoenen want dat staat niet charmant. Nu zullen de mannen onder jullie denken "wat is daar mis mee dan", nou ook de obesitas heeft in Argentinië toegeslagen dus niet alle dames zijn even slank.  De ritsbroeken zijn voorbehouden aan de wat oudere reizigers (ben ik er ook helaas een van) en de echte diehards die met volle bepakking de berg op wandelen. De knullen daarentegen hebben een alternatief voor het scheren gevonden nl. niet scheren. Dit resulteerd in de nodige vlasse baarden die onderaan de kinnen hangen. Het lijkt af en toe wel of ik in een Amish gemeenschap ben beland.

Als het goed is zijn binnenkort de eerste foto`s toch te zien, ik moest mijn privacy gegevens aanpassen op flickr. Dit heb ik vanavond gedaan dus als het goed is.... Nieuwe foto`s uploaden lukte vanavond helaas niet op deze computer. In Bariloche ga ik weer een poging wagen. De komende twee dagen ga ik voorlopig bussen :( want het is een heel eind naar Bariloche door over de N40, vliegen kan helaas niet want het vliegveld is nog steeds gesloten. Nog twee weken te gaan.

Liefs vanuit een zonnig Argentinië. Monique