Keuzes maken in Chili

10 december was de dag om richting Puerto Natales in Chili te vertrekken. Een busrit van maar 5,5 uur dus een korte zit. Maar dat wil nog niet zeggen dat je er 5.5 uur over doet want er gaan horror verhalen rond over de grensovergang met Chili. Alle bagage moet nl uit de bus en wordt gecontroleerd. Er zijn reizigers die wel 6 uur bezig zijn geweest bij de grensovergang. Ik bereid me maar op het ergste voor dan kan het alleen maar meevallen.

De bus vertrekt om 08.00 en de rit verloopt soepeltjes. Bij de grens aangekomen is het ijskoud en sneeuwt het. Jas aan en bus uit want je moet eerst langs de Argentijnse douane, je krijgt een stempel in je paspoort en dan hop de bus weer in. Zo op papier lijkt dit proces sneller te verlopen dan in werkelijkheid want je staat zeker 20-30 minuten te wachten voordat je aan de beurt bent. Zodra iedereen weer in de bus zit rijdt deze verder naar de Chileense douane die een paar honderd meter verderop ligt. Hier moet alles de bus uit dus ook de bagage. In de bus heb ik al een formulier moeten invullen en een verklaring dat ik geen fruit, groente, vlees of melkproducten bij me heb. Nadat de stempel in het paspoort is gezet moet je met je verklaringsformulier en bagage naar een scanner. Wanneer iemand toch onverhoopt iets in zijn bagage heeft wat volgens het verklaringsformulier niet mag dan wordt het proces behoorlijk vertraagd. Ik mag doorlopen en de bagage hoeft niet open (had er ook niets inzitten omdat ik van de regel af wist). Voordat de hele bus dit proces heeft ondergaan ben je al weer bijna een uur verder. Dus de rit van 5,5 uur is al 7 uur geworden.

Puerto Natales is een heel  klein lieflijk charmant stadje gelegen aan een groot meer in het Chileense deel van Patagonië. Puerto Natales is the gateway to Parque Nacional Torres del Paine met als grootste bezienswaardigheid de drie enorme pilaren die tot 3000 meter hoog zijn. Je kunt hier een of meerdaagse trekkings doen.

Tijdens de busreis heb ik mijn reisschema nog eens doorgenomen en komt tot de conclusie dat het tijdschema ernstig onder druk komt te staan en dat alles heel erg mee moet zitten wil dit mogelijk zijn. Mijn originele plan was om 3 dagen in Torres Del Paine te verblijven en vervolgens door naar Punta Arenas en dan door naar Ushuaia en per vliegtuig naar Bariloche. Nu is probleem nummer 1 al dat het vliegveld van Bariloche gesloten is ivm de aslaag die er ligt na de recente vulkaanuitbarsting in Chili. Dit betekent dat ik per vliegtuig naar bv El Calafate of naar Trelew moet gaan en dan vandaar met de bus naar Bariloche, een reis van ca. 2 dagen. Probleem 2, alle vluchten zijn helemaal volgeboekt voor de komende 10 dagen en per bus van Ushuaia is echt geen optie. Ik kan ook Bariloche en Mendoza skippen en toch Ushuaia en Punta Arenas doen. Wat een dilemma´s.
Wat te doen? Nu moet ik een keuze gaan maken en daar ben ik toch al niet zo goed in want ik wil eigenlijk alles zien en beleven maar het is niet haalbaar. In Patagonië is het weer volkomen onvoorspelbaar, je kunt op een dag alle jaargetijden in een keer over je heen krijgen. Het ene moment loop je in je korte broek en het andere moment loop je met drie lagen kleding aan, muts op en handschoenen aan. Daarnaast staat er altijd wind, veel wind. Een flinke zuidwesterstorm in Nederland is daar niets bij vergeleken. Omdat ik het ook wel een beetje gehad heb met de wind en de kou en verlang naar de warmte kies ik ervoor om Punta Arenas en Ushuaia uit stellen tot een volgend bezoek aan Argentinië, ik ga hier best nog wel een keer komen want ik wil het noordelijke deel van het land ook graag zien.

Deze keuze gemaakt hebbende geeft dit ook wel weer wat rust in het schema en heb ik meer tijd voor de overige gebieden. Mijn bezoek aan Torres Del Paine beperk ik tot een dag. Vanuit mijn hostal Yaganhouse wordt keurig alles voor me geregeld, te weten mijn busticket naar Torres del Paine en een busticket voor de volgende dag terug naar El Calafate.

11 december, vandaag staat er een fikse wandeling op het programma. Ik besluit de route naar Mirador Las Torres, een wandeling waar totaal ca. 8 uur voor staat. Soms is het maar goed dat je van te voren niet weet wat je te wachten staat. Er zijn wel eens van die momenten dat je bij jezelf denkt ´waarom vind ik dit leuk´ en vandaag was er zo een.  Tijdens de wandeling moet er totaal 800 meter geklommen worden maar daar heb je dan ook 9 km de tijd voor denk je dan. Mis!!! Voel goede moed begin je aan de goed gemarkeerde trail en al snel begint het behoorlijk stijl op te lopen en dat gaat ook het eerste uur zo door. Dat met een dagrugzak op je rug van toch al gauw een kilo of 6. Want ja je moet hier overal rekening mee houden dus naast eten, drinken en camera´s heb je ook regenkleding, een fleecetrui, handschoenen, muts en jas bij je. Nou in het begin had ik die echt niet nodig en had er spijt van dan ik een thermo met lange mouwen had aangetrokken en een extra legging onder mijn broek. Na een uur klimmen wordt het pad eindelijk vlakker en gaat vervolgens naar beneden, weer omhoog en weer een flink stuk naar beneden. Shit denk je dan want dat moet ik straks ook weer omhoog lopen. Het eerste deel van de wandeling ging wel door een heel mooi gebied met heel veel struiken. Boven je zie je af en toe de Condors rondvliegen. Het tweede deel van de wandeling gaat door een bosachtige vallei waar een bergbeek doorheen loopt, echt heel mooi en het water is kristalhelder en drinkbaar. Dit deel van de wandeling gaat grotendeels geleidelijk omhoog met af en toe een stijl stuk er in. Op een gegeven moment kom je het bos uit en zie je een bord waarop staat dat de Mirador nog 45 minuten lopen is. Wat ze er niet bijgezet hebben is dat het 45 minuten steil omhoog gaat en je moet klimmen en klauteren over de rotsen.  Op dit deel ga je echt helemaal stuk. Hier dacht ik bij mezelf ´waarom moet ik mijn lijf zo straffen?´Ook staat er een snoeiharde koude wind die je af en toe omver blaast, en dan ben ik toch niet een van de kleinste. Maar na 3 uur gelopen en geklommen te hebben (dus een uur sneller dan het gemiddelde van 4 uur) is de beloning echt geweldig. Het uitzicht op de Torres Del Paine, 3 mega grote pilaren die boven het gebied uitsteken met op de voorgrond een azuurblauw bergmeer. Het is werkelijk prachtig. Het waait snoeihard en het is ijskoud dus alles wordt uit de tas getrokken om aan te trekken, toch niet voor niets meegesjouwd :). Genietend van het uitzicht eet ik mijn lunch en schiet de nodige plaatjes. Daarna is het tijd voor de terugtocht. In het eerste deel wordt ik overmand door emotie van al het mooie wat ik heb gezien maar ook het gevoel dit met niemand te kunnen delen omdat ik hier helemaal alleen ben. Dit is het breekpunt waar ik rekening mee had gehouden en laat de tranen ook gewoon de vrije loop. Niemand die het ziet. Na mezelf herpakt te hebben geniet ik weer van alles wat ik om me heen zie en zet de zware afdaling verder in om na een kleine 6 uur weer beneden in het dal aan te komen. Moe maar voldaan. De kuitspieren, hamstrings, achillespezen, patellapezen en dijbeenspieren zijn vandaag weer flink aan het werk geweest. Je kunt beter een halve marathon lopen dacht ik bij mezelf, dat is minder vermoeiend :)

Tegen 22 uur kom ik met de bus weer aan in Puerto Natales, even snel een hapje eten en dan douchen en naar bed want morgen om 8 uur moet ik de bus weer hebben terug naar El Calafate om van daaruit door te reizen naar El Chalten. Daar ga ik mijn lijf ook weer drie dagen tarten met de nodige wandelingen.