IJs, zon en wind.

El Calafate is de gateway tot Parque Nacional Los Glaciares. Het plaatsje is dan ook navenant toeristisch en geprijsd maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb me enorm verheugd om de Gletsjer Perito Moreno te bewonderen en de hoop daar een ijsblok vanaf te zien breken. Nadat ik mijn intrek heb genomen in I Keu Ken begeef ik mij naar het centrum om mezelf te laten informeren over de mogelijkheden die er zijn. De keuze is snel gemaakt. Als eerste neem ik op 7 december een bus retour naar de Perito Moreno, 9 december ga ik de ´Big Ice´ doen (planning was 8 december maar toen zat het al vol) en om de open gevallen dag een zinnige invulling te geven besluit ik mezelf volledig over te geven aan de toeristenindustrie en boek een boottocht, al ben ik gewaarschuwd door de Spanjaard Keke om dit niet te doen maar ik ben en blijf eigenwijs :) (Heb best wel een beetje zelfkennis)

De volgende ochtend om 8.15 uur vertrekt de bus naar Perito Moreno een rit van ca. 1-1,5  uur. De bus stopt bij de entree van het Nationale park alwaar eerst toegang betaald moet worden. Een meerdaagse kaart is hier uitgesloten dus iedere dag dat je het park betreedt moet je 100 pesos aftikken (ongeveer 18 euro), dat hebben ze slim bedacht die Argentijnen. Tegen 10 uur zijn we op plaats van bestemming en ik heb tot 16.00 uur om de gletsjer uitgebreid te bewonderen. Het is een bewonderingswaardige glacier. Hij is totaal 5 km breed, 30 km lang en ca. 60-70 meter hoog, als er voor staat kun je je daar geen voorstelling van maken. De gletsjer is ook constant in beweging en verschuift per dag ca. 2 meter. Dit brengt een waanzinnig geluid met zich mee. Je hoort eerst een enorm geknetter gevolgd door een harde knal, het geluid is te vergelijken met het geknetter van ee fikse bliksemflits en de knal lijkt op een enorme donderklap van het onweer. Op het moment van de donderklap is het brok ijs al beneden gevallen en heeft het water geraakt. Continue vallen er brokken van klein tot groot naar beneden en wordt je blik van links naar rechts getrokken. Het valt niet mee om vallende brokken op foto of film vast te leggen want op het moment dat je het geluid waarneemt is het proces al op gang en dan moet je de camera nog inschakelen. Maar ik heb enorm veel geluk gehad en weet een vallend brok ijs op de gevoelige plaat vast te leggen.

De gletsjer loopt in een ronding en is verdeelt in 2 stukken die aan het water van Lago Argentino grenzen, het middelste stuk loopt tegen een landtong aan. Het noorderlijke stuk meet 3 km en het zuidelijke stuk meet 2 km. Vanaf het plateau heb je over beide zijden goed zicht. Er zijn walkways gemaakt die van hoog naar laag lopen, voordat je het weet heb je zoveel trappen gehad dat je de eifeltoren 2 keer op en af bent gelopen. Wil je alles goed bekijken vanaf alle niveau´s en ook nog de wandeling langs het meer maken dan heb je toch al snel 5 km in de benen. Ik heb me geen moment verveeld en is het zo vier uur, ben wel volledig verkleumd en verwaaid want de wind is hier behoorlijk bepalend element in Patagonie en in de buurt van de gletsjes is de wind ook nog eens ijskoud.

8 december is de tocht der tochten namelijk de boottocht over Lago Argentino om onder andere de Upsala Glacier te bewonderen die in het noorderljke deel ligt van het meer tevens is dit de grootste gletsjer van Argentinie. Ik ga aan boord met een heleboel mede ´slachtoffers´. Onder hen een groepje botox Amerikanen. Twee gepensioneerde stellen die stijf staan van het plastic en botox, ze hebben alle vier een compleet onnaartuurlijk uiterlijk. Deze vier hebben mijn dag wel opgeleukt, hieronder een kleine samenvatting van de conversaties die ik heb opgevangen; Een stel van het viertal heeft een trip gemaakt en komen bij een gedeelte die niet toegankelijk is voor mensen en dit vertellen zij aan het andere stel. "Honey, why aren´t we going any further? Because this is a restricted area dear! Can´t you pay the driver some extra money so he can let us in?" vervolgens komen alle ergernissen eruit dat deze chauffeur niet corrupt is en niet door rijdt. De tweede conversatie is pas echt leuk; Honey, where are we going to day? We are going to visit the Upsala Glacier dear! Oh, is that what I´m looking at? No dear, that is a big block of ice. Nou toen spoot het water (welke ik net aan het drinken was) mijn mond uit van het lachen. Wat een bimbo zeg.

Maar de boottocht gaat verder richting de Upsala Glacier en het is vreselijk koud buiten. De tocht voor langs enorme blokken met ijs die van de gletsjer komen en dan de wetenschap dat die gletsjer nog zeker 30 km verderop ligt. Uiteindelijk hebben we zicht op de gletsjer maar naar mijn mening enigzins teleurstellend omdat de gletser nog 25 km bij ons vandaag ligt dus je ziet alleen maar een soort rivier van ijs lopen en moet daar in je fantasie en gletsjer van maken. De tocht gaat vervolgens langs een mini exemplaar de Orelli en als laatste langs de Spegazzini. Dit is geen grote glacier maar wel heel hoog nl. tussen de 100-130 meter. De boot komt redelijk dichtbij en dan nog heb je niet de indruk dat het zo enorm hoog is. De terugtocht wordt opgesierd door een paar hele mooie brokken ijs.

9 december de dag van de ´Big Ice´tour. Om 7 uur wordt ik al opgehaald door de bus en na de overige deelnemers te hebben opgepikt rijden we door naar de Perito Moreno glacier. Eerst krijgen we 45 minuten om nog een blik op de glacier te werpen en wederom geniet ik van het enorme natuurverschijnsel. Aan de zuidzijde van de glacier worden we op een boot gezet die ons naar de overzijde van Lago Argentino brengt. Vanaf hier is het ca. 4 km bergopwaarts lopen naar de plek waar onze ijstour gaat beginnen. De tocht loopt voor een gedeelte door het bos en langs de gletsjer en het is een machtig om steeds dat knetterende en donderende geluid te horen. Op plaats van bestemming krijgen we een stel crampons (ijsschoenen) aangemeten die je onder je eigen schoenen bevestigd. Daarna is het tijd om op de gletsjer te stappen. Van dichtbij ziet de gletser eruit als een enorm vlak met gecrunched ijs. Lopend knarst het onder je voeten en soms klinkt het heel hol en denk je dat je erdoorheen kunt zakken. Qua zwaarte is te vergelijken met wandelen door mul zand. Nadat we een korte uitleg hebben gekregen over de looptechniek gaan we op pad. Het eerste stuk lopen we aan de zijkant van de gletsjer maar na ca. een half uur gaan we verder naar het midden. Het voelt heel apart om je te bevinden op zo´n prachtig en ook geweldadig natuurverschijnsel. Er lopen kreken door de gletsjer en die zijn zo helder blauw van kleur en het water is zo kraak helder daar kun je je bijna geen voorstelling van maken. Ergens voor mijn gevoel midden op de glacier hebben onze lunchbreak (zelf mee te nemen). Er worden natuurlijk de nodige foto´s geschoten want dit is toch zo prachtig, ik had dit voor geen goud willen missen. Op de terugtocht krijgen we nog de gelegenheid om een ijsgrot in te gaan. Dit gaat in groepjes van max 7 personen en het is heel smal maar zo intens blauw van kleur, niet te beschrijven. Na een kleine 3 uur op de gletsjer vertoefd te hebben lopen we de 4 km terug naar de boot. Gevoelsmatig zou dit eenvoudiger moeten zijn maar het is een behoorlijke aanslag op de knieen. Moe maar voldaan ben ik 12 uur later weer terug in mijn hostel.

10 december vervolg ik mijn tocht naar Chili naar de Torres del Paine in de buurt van Puerto Natales om precies te zijn. In mijn volgende verslag zal ik hier meer over vertellen want het is nu tijd om een hapje te gaan eten.

Hasta Luego amigo´s.