De dag van de waarheid

Het was heel erg koud vannacht, ergens tussen de -15 en -20. Vanmorgen om vijf uur ging de wekker. Vandaag is de dag van de waarheid we gaan de Thorung La Pass over op een hoogte van 5416 meter, onvoorstelbaar hoog. Voordeel van de koude nacht is dat we een heldere sterrenhemel hebben, dat beloofd een mooie dag te worden. Wassen is er niet bij want er is geen water. De hurktoilet is ook geen feest want de bakken met water om te spoelen zijn ook stijf bevroren en dat in een kamp waar ca 50 mensen vertoeven. Kleur het plaatje zelf maar in!  

Ik heb van alles aan om het een beetje comfortabel te hebben, thermo, shirt korte mouw, shirt lange mouw, fleece vest en daar overheen een jas waar ook fleece in zit, legging, lange broek, dikke sokken, handschoenen (die heb ik vannacht overigens ook aangehouden) en een muts op. Handen en voeten zijn ijskoud. In deze omstandigheden is het absoluut geen tocht voor watjes, enig doorzettingsvermogen en acceptatie van de primitieve omstandigheden is een must.
Half zes ontbijt. De pap op je lepel is al koud voordat de lepel bij je mond is. Kwart over zes is het time to go en gaat de klim voor de laatste 540 meter beginnen. Geschatte looptijd is ca. 3 uur. Het is koud, heel erg koud en er staat ook nog een windje. Het duurt zeker 30 minuten voordat mijn spieren een beetje warm beginnen te worden en de ademhaling beter wordt. Na een goed uur is het een korte theepauze, mijn vingers zien donkerblauw van de kou en doen pijn. Voorzichtig sluit ik ze om een kop warme thee heen. Het heeft geen zin om een lange pauze te houden want je koelt alleen maar af. Wij (de kopgroep vanaf dag 1) lopen met onze gids Vishnu verder. Ik heb besloten om mijn wandelstokken op te bergen en mijn handen in de zakken te steken, dit om mijn vingers te behouden. Het lopen is hierdoor wel zwaarder, is het lopen sowieso zwaar want het pad is besneeuwd en glad en je hebt meer weerstand bij het afzetten van iedere stap. Eindelijk komt de zon over de bergtoppen heen, het is half acht. Langzaam aan beginnen mijn handen te ontdooien en durf ik mijn stokken weer te pakken voor het laatste deel van de klim. Nog twee bulten te gaan! Voetje voor voetje en geconcentreerd op de ademhaling schuif ik steeds verder de berg op, onderweg moet ik toch even een traantje wegpinken, godverdomme ik ga het halen zonder problemen en ben waanzinnig trots op mezelf. Alle ontberingen die ik de afgelopen dagen heb moeten doorstaan verdwijnen als sneeuw voor de zon. En dan..... daar is de pas!! Floor komt me tegemoet gelopen en ik heb aan het begin gezegd de laatste meters rennend af te leggen en dat doe ik dan ook. De stokken in de lucht en juichend ren ik op de top af. Wat een mooi moment. En dat in een 2 uur en 30 minuten. Na de felicitaties in ontvangst genomen te hebben en ook de Katwijkse Boys (Floor en Jos) en Peter gefeliciteerd te hebben is het tijd om mijn Tibetaanse vlaggetjes op te hangen. Zo laat ik een aandenken achter en hang de vlaggetjes op voor alles waar het leven voor staat en dat ik daar al het positieve probeer uit te halen. Daarna de foto momenten en een kop warme thee. Een kwartier na mijn doorkomst druppelen de volgende 4 binnen. Ik ben weer als eerste dame boven, niet slecht voor een Sara. Natuurlijk nog even een groepsfoto en die heb ik via Twitter verzonden naar HTWandelreizen. Na zo'n drie kwartier is het tijd om te gaan, een afdaling van 1600 meter. De zon schijnt uitbundig maar de wind is nog fris. De afdaling is lastig over besneeuwde paden, ik glij dan ook een aantal malen op mijn snufferd. De ene keer wat minder galant dan de andere keer. Het wordt steeds warmer en langzaam aan pel ik mezelf steeds meer uit. Na 1200 meter gedaald te hebben is het lunchtime. Het is heerlijk op het terras in de zon maar helaas van korte duur. De wolken trekken voor de zon langs en de temperatuur keldert direct weer naar beneden. De lagen kleding gaan weer aan. Na ca 1 uur zijn ook de laatste van de groep bij de lunchplek, wij zijn dan ondertussen al bevroren. We eten binnen en zien dat het buiten weer begint te sneeuwen. Bibberend van de kou dalen we de laatste 400 meter in een sneltreinvaart af. 
In Muktinath aangekomen verlang ik naar een warme douche maar kom van een koude kermis thuis. De douche is niet warmer dan 30 graden en in het raam van de badkamer zit geen glas en buiten is het al weer ver onder nul. Klappertandend douchen dus, ik voel me letterlijk en figuurlijk weer fris. 
Einde van de middag en de avond zitten we rondom een tafel met een brander (houtskool) onder de tafel als verwarming. Iedereen is blij met de stekkerdoos van mij en Floor want nu zijn er 7 oplaadpunten. Alle telefoon- en camerabatterijen zijn leeg door de koude. Er is weer beschikking over WiFi dus het thuisfront kan ook weer ge-update worden.
Na een Yaksteak en thee is het bedtijd, de warme slaapzak in. 
Nog 2 wandeldagen en dan is het tijd om een dagje te relaxen. 

Wandeltijd 5,5 uur. Stijging 540 meter, daling 1600