Er passen veel sardientjes in een blik

Treinreis, 14 november

Gaat het lukken vandaag? De mooiste treinreis vd wereld (volgens de Srilankanen dan). De trein vertrekt om 9.20 en wij willen een uur voor aanvang op het station zijn. De tuktuk is er om 8.15 en brengt ons naar het station, het oogt erg rustig en een kaartje 2e of 3e klas is zo gepiept, nou das mooi! De werkelijkheid is dat binnen 45 minuten het perron bomvol mensen staat. Enige tactiek bespreken tot het veroveren van een plek is in de maak. De trein stopt, het is een rode trein en niet de blauwe die we verwacht hadden en de trein is ook nog eens opvallend kort. Dit gaat nooit passen!! Twee deuren voor ons neus die open kunnen, we gaan links, k.. bagage opslag 😁 Als een speer weer naar buiten, dat ging maar net ondanks de hutkoffer die achter me stond. Bij de volgende smalle deur was het een drukte van jewelste, tja de gentlewoman in mij is dan plots verdwenen en ik pers mij met m'n rugzak als stormram gebruikend door de menigte heen. Ik zie een bank met een stoel met daarop een rugtasje de andere is leeg en ik mik daar mijn rugzak op. Komt er een vrouw aan met klein kind dat die stoel al bezet is en dat zij naar buiten was om het kind te halen. Tja, gewetenswroeging. Ga ik weg of zeg ik dat er niets te claimen valt! 🤔 Ik besluit het laatste maar kan er nog niet tussenuit want het is bommetje vol zo ook in de gangpaden. Die vrouw tegen mij mekkeren waarom ik bleef staan en ik wijs naar het gangpad, nou daarom. Ze blijft mekkeren dus dan helpt maar een ding, shot up! Floor mikt alvast een rugzak in het bagagerek en ondertussen,wordt ik aangesproken door een local, of ik nog een plaatsje zoek? Ja, 2 om precies te zijn en hij wenkt mij om mee te gaan. Ik ga en laat Floor achter. Na ons door twee wagons heen geworsteld te hebben komen we bij twee banken waar op beide banken een local zit met een tasje naast hem op de vrij plek. Deze zijn voor ons, ik ben verbaasd en bedenk dat dit wel het nodige gaat kosten. Heb je nog bagage vraagt hij, ja natuurlijk en weg is hij. Die gaat hij toch niet halen zeker? En inderdaad dat ging hij niet, hij ging gewoon weg en vroeg helemaal niets? Ik laat mijn kleine rugzak achter en zeg de mannetjes dat ik zo terug ben. Weer door twee wagons heen geworsteld en Floor geroepen dat ik plek heb. Nu nog met twee rugzakken met daaraan bungelend een paar bergschoenen proberen door de volle gangpaden te komen zonder iemand voor het hoofd te schoppen, gelukt! Wij zitten en ook nog eens aan de goeie zijde van de trein want daar schijn je dit deel van het traject het mooiste uitzicht te hebben. Er passen veel sardientjes in een blik, dit lijkt een ochtendspits trein in NL. 
Het eerste deel van de rit is het uitzicht aan de rechterzijde, leve de selfiestick want die prik ik gewoon tussen de mensen door om een foto te kunnen maken want opstaan is geen optie en ook bijna onmogelijk. Na de eerste tunnel is het uitzicht aan onze zijde en ja deze is inderdaad prachtig. De selfiestick naar buiten stekend geeft kans foto's te maken van de trein. De rit duurt best lang, zeker als je ergens op het spoor bijna een uur stilstaat! Maar na dik 4 uur, 1,5 uur later dan gepland zijn we dan in Ella. Een tuktuk naar ons onderkomen Ella Nature View ligt boven op een heuvel en het uitzicht is prachtig. We kijken op Ella Rock en Little Adams Peak en een waterval.
Om het restant van de middag niet onbenut te laten besluiten we alvast naar Nine archs bridge te lopen. Dit doe je hier over het spoor. De eerst volgende trein passeert om 17.27 dus dat redden we makkelijk. Op het spoor komen we meerdere toeristen tegen die op de terugweg zijn. Vanaf het hotel is het een klein uurtje spoorlopen. De brug is een bijzonderheid op zich en staat in een prachtige groene omgeving. Wij en nog vele anderen blijven zitten tot de trein van 17.27 de brug passeert en dit wordt natuurlijk op de gevoelige plaat vastgelegd. 
Over het spoor weer terug, cocktailtje, eten en slapen. Het was een enerverende dag in een leuk plaatsje genaamd Ella.